توقیف یا بازداشت کارگران در قانون کار چه حکمی دارد ؟

بازداشت یا توقیف کارگر که علت خارجی دارد

 بر اساس ماده 17 قانون کار : اگر کارگری که مشمول این قانون است به یک علت خارجی توقیف یا بازداشت شده باشد، در صورتی که این توقیف منجر به محکومیت وی نشود، کارفرما مکلف است قرارداد او را در مدت توقیف به حالت تعلیق در بیاورد و بعد از رفع توقیف او می تواند به محل کار خود بازگردد. در این حالت چون کارفرما هیچ نقشی در توقیف کارگر نداشته، بابت پرداخت حقوق کارگر در مدت توقیف هیچ مسئولیتی نخواهد داشت و مسئولیت جبران خسارت ناشی از آن بر عهده ی نهادی است که عامل توقیف او بوده. در این حالت مدت زمانی که کارگر بازداشت بوده جزء سابقه خدمت او محسوب خواهد شد .

توقیف کارگر به علت شکایت کارفرما

در ماده 18 قانون کار عنوان شده : اگر توقیف کارگر به علت شکایت کارفرما باشد و این توقیف منجر به محکومیت نگردد، مدت آن جزء سابقه خدمت کارگر محسوب می‌شود و کارفرما مکلف است بر اساس حکم دادگاه ضرر و زیان وارده بر کارگر را جبران نماید و  حقوق و مزایای‌وی را نیز پرداخت کند . همچنین در تبصره این قانون بیان شده کارفرما مکلف است تا زمان مشخص شدن تکلیف کارگر در مراجع قانونی، حداقل 50 درصد از حقوق ماهیانه ی او را به صورت علی الحساب به خانواده وی پرداخت نماید . لازم به ذکر است بر اساس ماده 20 قانون کار، کارفرما نمیتواند مانع بازگشت کارگر به محل کار خود شود و اگر این اتفاق رخ دهد در حکم اخراج غیر قانونی تلقی می شود و کارگر می تواند ضمن گرفتن حکم بازگشت به کار، حقوق و مزایای روزهایی که کارفرما مانع ورود او به محل کار شده را مطالبه نماید. همچنین کارگر حداکثر 30 روز مهلت دارد پس از رفع توقیف آمادگی خود را به کارفرما اعلام کند و اگر این کار را انجام ندهد و یا ممانعت کارفرما از ورود به کار را اعلام ندارد در حکم استعفا تلقی شده و فقط مشمول پرداخت حق سنوات خواهد بود.